رشته گفتاردرمانی برای اولین بار در جهان در سال 1910 در دانشگاه ها مطرح شد و بتدریج در سال 1925وارد حوزه آموزش دانشگاهی شد و تولد آن در ایران در سال 1352است.گفتاردرمانی یکی از شاخه های علوم توانبخشی است و بااستفاده از روش های نوین و متنوع متناسب با اختلال مورد نظر ، به تشخیص و ارزیابی اختلالات گفتار و زبان می پردازد .وظیفه یک آسیب شناس گفتار و زبان «گفتاردرمانگر» این است که ابتدا علت وقوع مشکل را کشف کند و بعد با روش های درمانی مناسب بکوشد تا بتواند راه پیشرفت را برای این اختلالات هموار ساخته و در نهایت منجر به بهبودی شود .
حوزه های فعالیت و جامعه هدف آسیب شناسان گفتار و زبان ؛گفتاردرمانی در کودکانکودکانی که دارای اختلالاتی چون تاخیر ، تلفظی، بلع، عقب ماندگی های ذهنی ، سندروم های ژنتیکی و فلج مغزی ، لکنت ، کم شنوایی و کاشت حلزون و.... هستند؛ آسیب شناس گفتار و زبان به بهبود مهارت های کلامی و بلع این کودکان دارای اختلال کمک می کند.
گفتاردرمانی در بزرگسالانافرادی که براثر ضربه یا تصادف دچار ضایعه یا آسیب های مغزی شدند، پارکینسون ، ام اس ، بلع، اختلالات صوت، نقص ارتباط مناسب و هدفمند با دیگران «مشکل کاربرد شناختی» ، اختلالات تلفظی نظیر لیسپ ، لکنت و.... دارند نیز باید برای بهبود ارتباطات کلامی و بلع خود به گفتاردرمانی مراجعه نمایند.
